Çerçiler, eşek veya at üstünde taşıdıkları iğneden ipliğe birçok tuhafiye ürününü, sokak sokak dolaşıp vatandaşa malı karşılığında takas edere ya da para karşılığında satardı.
Evliya Çelebi çerçilerin piri olarak Abuzettin Gaffari adlı birini gösterir. Yine Evliya Çelebi İstanbul’da çerçi sayısının 300 kadar olduğunu, her türlü ufak tefek eşya sattıklarını, müşterilerin satın aldıkları mallardaki hileyi anlamamaları için kendi aralarında özel bir dil geliştirdiklerini de söylemektedir.
Kökenine baktığımızda; Farsçada carcı; “haberci, münadi” anlamına gelen çerçi, ticaret yaptığı sınırlı bir bölgede haberleşmeyi sağlar, mektup gibi haberleşme araçlarını da taşırlardı.
Ulaşım imkanlarının ve kentleşmenin artmasıyla, çerçilik yavaş yavaş yok olmaya yüz tutan mesleklerden biri oldu. Anadolu’da hala bu mesleği sürdüren az sayıda çerçiğe rastlamak mümkün.
